HISTORIJAT

Tuzla je jedno od najstarijih naselja u Evropi sa kontinuitetom življenja. Prvi podaci o naseljavanju ovog područja vezani su za Ilirsko pleme Autorijati iz I vijeka p.n.e. U II vijeku p.n.e Tuzlanska oblast bila je pod vladavinom Rimljana odakle potiče naziv salinea - slana zemlja, a nakon zauzimanja Bosne od strane Turske (1512.g) dobiva danjašnji naziv po turskoj riječi tuz (so).

Bosna i Hercegovina ima bogatu i dugu tradiciju korištenja mineralnih i termomineralnih voda čak iz doba  Rimljana, Grka i Turaka.

Primjer bogate tradicije ukazuje da BiH ima 16 banjsko – klimatskih lječilišta, koja su organizovana kao zdravstvene institucije, 7 bazena u kojima se koristi termomineralna voda „slobodna upotreba“ i 8 mineralnih stolnih voda koje se piju, a da ni jedna od njih po svojim fizičko-hemijskim osobinama nije ista. Isto tako ni jedan organizam, na dejstvo ovih voda, ne reaguje isto.

“Sveobuhvatnom analizom kvaliteta tuzlanske prirodne slane vode (slanice) koju je obavio poznati austrijski balneolog E. Ludvig u Beču 1887. godine, ustanovljen je njen visok kvalitet i mogućnost korištenja u liječenju mnogih bolesti. Pozitivna analiza kvaliteta tuzlanske slanice bila je razlog za donošenje odluke o izgradnji odgovarajućeg lječilišta.

Novo lječilište pod nazivom „Slana banja“, izgrađeno je na brdu Trnovac, u neposrednoj blizini slanih bunara za eksploataciju slane vode. Jedan slani bunar ustupljen je novom lječilištu. Ovo značajno lječilište je organizaciono pripalo preduzeću „Uprava bosansko-hercegovačkih solana kod Tuzle“.

Godine 1936. dograđena su dva krila sa bazenima lijevo i desno od centralnog dijela objekta lječilišta s kojim čine jednu cjelinu. U kadama i bazenu sa razblaženom slanicom, vršeno je liječenje pacijenata od najčešćih bolesti kao što su: hronični reumatizam, tuberkuloza kostiju, skrofuloza, oboljenja ženskih organa, srčane mane, a sa raspršenom slanom vodom i inhalatorima, liječenje oboljelih od bronhijalnog katara i organa za disanje.

Gradnja objekta lječilišta „Slana banja“ završena je početkom 1913. godine, a koštala je oko 700.000 forinti. Iste godine, u neposrednoj blizini lječilišta „Slana banja“ na Trnovcu, tuzlanska Solana koja je u periodu 1932-1941. godine radila pod nazivom „Uprava državnih monopola solana Kreka-Simin Han“, podigla je otvoreni gradski bazen za kupanje. Bazen je bio dimenzija 25 x 20 metara, a imao je kabine, tuševe, skakaonice, daske za sunčanje, klupe, vodu za piće, travnjak i drugi komfor.

Lječilište „Slana banja“ nije prestajalo sa radom ni u periodu teških ratnih godina Prvog (1914-1918) i Drugog svjetskog rata (1941-1945), mada je broj pacijenata bio daleko manji.

Nalazeći se u zoni intenzivnog slijeganja tla, izazvanog dugogodišnjom eksploatacijom slanice, objekat lječilišta „Slana banja“, više puta je rekonstruisan i saniran, a zatim je napušten i na kraju srušen 1992. godine.”

Nova lokacija za banju je bila od 1984. godine hotel „Bristol“ koji je adaptiran za te svrhe, a izgrađen je sonovod koji je dovodio slanu vodu. Banja je za vrijeme bosanskog rata služila za rehabilitaciju ranjenika. Kasnije je, zbog niza problema banja prestala sa radom.

Na temeljima hotela „Bristol“ je napravljen novi objekat sa raznim sadržajima , stambeno poslovni kompleks „Mellain“ čiji jedan dio je i Slana banja, sada pod nazivom - Lječilište "Aqua Bristol" Tuzla.